Fırın

                                                  Eminelere ve kızlarına

Hocam hakaret davasını tabuta yükleyelim diyor

Kanı donabilir böylece adaletin

Kaç kere defansa düştük kaç kere gol

Hangi gollerin hesabı hangi hakeme sorulacak

Bir kişi eksiğiz şimdi dünya da atılacak

Biraz espritüel insanlar ve gruptan çık tıkla

Onca şeyin arasında gülebilme yetisi mi denmeli bu insandakine

Kırmızı bir şelale görüyorum sonra bir sarılış ve nicesinin çığlığı

Ölmek istemiyorum diyor fakat ölümü dibinde beslerken dünya

Ölümü dibinde beslerken dünya ve sorumlu hissediyorum bunca şeyden

Hissediyorum bir ufak kızın yerine

Yerine ve daha niceleri kaybediyor davayı

Davanın kazanıldığı yerden

Bilirim bir tek güvenim sanadır, sanadır ve adaletinedir

Sen dünyada kalmışlara da merhametinden tattır çünkü çok ağlıyordur o kız

Minik kız bir ufak bebek oyuncaklar ve artık geriye yemeği yapmak kalıyor evin

Evin peki hangi evin

Esirgeme ve kurumundan dolaylı yoldan geçiş hakkı

Orada oyuncaklar boldur peki ya anne

Anne kaybolmuştur esirgemelerde 

Geçiyorum köprüden ve stadyumun tam ortasından oradan da sahneye

Şekspir yazmamıştı ölme lütfen anne diye

Şekspir bile yazamamıştı ölme lütfen anne diye

Kalınca bir camı kapatıyorum. Fırın

Eve ekmek alıp gelecek bir gelecekten çalıyorsunuz

Evi ve ekmekleri bir de sıcaklığı çalıyorsunuz

Koruyamıyorsunuz ülkenin en sıcak fırınlarını

Çünkü bir çocuk annesiz kaldıysa

Ülkenin en sıcak fırını bile soğuktur artık.

Üç Kere Düştüm İçimden

     Ve ben seksen beş kere andım adını. Bir müzik açtım arkaya, bulaşıkları yıkadım. Ekmek almaya giderken dahi durmadı gözyaşlarım. Ne sen kinini atabildin üstünden ne de ben bu irini. Seksen beş diyordum. Eve gelip ellerimi yıkadım ve bir seksen beş daha. Son beş sayı eksik kalmış ve ben elimde portakallarla uyuyakalmışım. Neden seksen beş diyeceksin, bizde huydur takıntılı olmak. Bir evin üstümüze devrildiği ama insanların o son darbeyi sen vurdun diye kızdığı bir huy. Bizi hiçbir zaman anlamayacaklardı ve sen de buna rağmen beni anlamamayı seçtin. "Oysa beni bu yıkık halimle bırakıp nereye..." Kapı çaldı, bir seksen beş daha ve ben kapıya koştum. Eski adın gelmiş beni yakalamaya. Ben bir su içtim, o mutfaktan çıktım ve o evi hep merak ettim. Kapı çaldı seksen beş kez ve açtım. Arayışım gelmişti. Arayışlarım. Ve durumun 2-1 olması kalkıp gelmişler. Buldum sanmıştım diyeyim diye bir daha, ölene dek ağlayayım diye bir daha ve bir daha. Ben de üçlerim ama bunu kimse anlamaz işte diye bağırdım içimden. Arayışlarım güldü ve bulamadın dedi. Benim için aramak önemliymiş gibi bir sürü laf etti televizyondakiler ve ben o salona bir televizyon ekleyemeden çıktım gittim. Nasıl olsa bulamamıştım ve kaybetmiştim benim sandıklarımı. Bana ait olmamış olanı ceketimin cebine atıp yürüdüm kaldırımları. Bir ya da iki kaldırım ancak vardır. İçimde ezilen bir portakala göre de gayet iyi yürüyordum. Mutluymuş gibi. Oysa ne çok isterdim gökyüzüne dolmuş gözlerle bakarken yaralarını biliyorum ve seni anlıyorum diye fısıldanmasını. Bir markete girdim, bir çikolataya ben fısıldadım aynısını. Reyonlar aynı kaldı, ekmekler kıpırdamadı ve hayat aynı klasikliğinde devam etti öylece. Oysa senin beni anladığını hissettiğim zamanlarda ve sen ekmeklerin yanından geçerken ben ekmeklere bakmamıştım. Ne üçe ihtiyacımız olmuştu ne de seksen beşe. Ve ben ekmeklere bakmamıştım çünkü aynı fısıltıya ihtiyacım yoktu. Şimdi gök yarılıyor ve ben çaydanlığın altını kapatıyorum seksen beş kere. Seksen beş. Ne senin için ne de sizin için hiçbir şey ifade etmiyor. Oysa ben o çaydanlıkların altını kapatıp seksen beş kere çıkıyorum benim olamamış evlerden ve hayatlardan. Ve arkamda neşeli kahkahalar.
     Oysa zaman geçince geçecek demişlerdi ama geçen zaman yalnızca yeni seksen beşler ekliyor haneme.