Küçük

Bazen gider insan

Affetmek için tüm gidenleri

Dikkat kırılacak var içeride

Bozuk kırık tüm yolları bilmek için 

Bazen tüpe konmaz su, elimde bileklikler

Giderim geri dönmez yay 

Bazen uçmak gerekir kendi kışınla

Dönebileceğini bilse de insan 

Anne kuşu sevmemek olmaz

Bu da suçluluk değilmiş

Elma yemek farklı, elma soymak farklı

Bazen elma soyar insan

Bazen diyorum, bazen

Dönsek havuç beklediğimiz günlere

Zaman bir tuhaf şey

Ve ne diyeceğini bilirsin

Artık uyanınca gözden geçirilecek yıllar

Plan yapılacak yollar

Artık seksek yasak ve ekmek kızartmaz dedem

İçimdeki eksikliği bilmem nasıl desem

Yarabbi, beni söylesen tüm komşulara

Bir liraya ekmek alsam

Merdivenlerde gösteri, biletleri ben kessem

Annem gelir mi beklerim

İncili kolyeler değil

Yolda hasta olursam elimi tutsun diye beklerim

Ben hep muhtaç olmayı bildim

Elimle karıştırdım şaşırdım bekledim

Sonra ayrılık gelmesin istedim

Kapı pervazından su

Annem hep genç kalsın istedim

Tutsun elimdeki değnekten beni bindirsin istedim

Anne olursam anne, annem olur musun yine benim 

Kovulan

Biz hep sonradan gelenleriz İbrahim 

Kapı çalınınca açılmayanlarız 

Her şeyi çok iyi bilenler bizi bilmezler 

İyilik melekleri bizi layık görmez 

Biz otobüse binilirken bile görülmeyeniz

Kovulmuşların bile bir adı vardır 

Bazısının koltuğuna batarız darma duman 

Merhameti ne zaman gördük İbrahim 

Ne zaman sevdiler de sordukları cevaplansın 

Ne zaman iyi geldiler de iyilikleri taçlansın 

Çöpün kenarı, eve ait değildir

Hissetmek, çökmek değildir 

Bazısı merhameti kalbinde kum tanesi gibi saklar 

Utanıyorum onlar adına 

Ayıplanıyorum onlar adına

Üstelik, sen o gece nerdeydin 

Kimse kimseyi istemez kimselerin evleri ne dar 

Kimseleri dinlemeyenler

Zilin yerini bilmeyenler 

Ama yardım etmek böyle bir şeydir ya hani konfor arayamazsın zaten falan filan 

Yeni doğmuş yavrular söyledi 

İnsanı yurtsuz bırakmak, ayakkabısını bağsız

İnsanı evsiz bırakmak, yüreğini aşksız 

İnsanı hissiz bırakmak, ekmekleri nimetsiz 

Baybay bize öyleyse tanrıdan aldık bu emri

Sevmek için cildi bakımı parayı 

Seni niye kimse görmedi ki böyle döküldün 

Şimdi gerek yok, neresi kapın 

Her ardına gidileni sebep ne bilsin 

Öyledir boşlar boş bulaşıklar güzel kovmak kolay

İbrahim biz kapıları açılmayanız 

İnsanlar alsın da çiçekleri delirsin

En doğru ahlak

Düşüncesizlik kas yapar

Oturup kaldığını bilirim

İnsanın içinde kırıntılar

Buzdan parçalar maç yapar

Onu al, bunu koy, şunu getir ve sinirlen

Beyaz bir tümce değildi söylediklerim

Tren raylarının üstümden geçmesini istediğim bir vakitti

Korkunç şeyler olur ki benim de karnım sıkılı

Balık öyle kalır, artık güzel şeyler çöpe atılır

Kediler yer içer yumruklar sıkılı kalır

Ben sinirliyim anne

Anne anne anne anne

Bağırasım geliyor fırına karşı

Fırının ışığını hep boş buldum

Belki de kırarım elimdeki her teli

Tepsileri artık sevmem, boynumdaki hiçbir yükü

Öyle söylenmez yoksa çıkarıp atacaksın

Belimi kapattığımda sevinen sen ölü bir bedenle ne yapacaksın

İnsanlar kendini ne de çok bilir

En şaşaalı meziyet onlarda elbet

Birini aşağı atınca yüksekteyim sanır

Tü onlara mahalleyi gömdüler

En doğru benim diyip doğruya sövdüler

Görsen, ne melek ama yollar harap

Kalpleri ezip ben çok güzelim dediler

Bilmezler

Bilmezler geriye sadece belaları kalır

Boş

Beni bu içimde tutan ipler

Kördüğüm hep başka kapıya çıkar

Hep geçmişe bakmak isterim 

Sanki ellerimde türküler

Ben kanlarımla kaldım

Yavaş söylenir bir serüven

Kapıyı kırıp gelesim çıkar

Yürürüm uzun şehrin adımlarında

Böyle bir hayal kırıklığı, ne çıkar

O zamanki gibi yağmur yağsın istedim

Uzun merdivenlerden çıkmamış olayım

İnsan ne bırakır geriye

Cahilliğinden başka

Her şey geçip gider

Ellerim kanar yalnız

Ben boşuna değmem

Değmem ümide, acıtır

Korkaklık böyle

Asıl korkaklık kendini bilmekte

Mum yanar, adım kalır

Yalnız boş gözler anlar beni

Bütün kitap bahanesiz

Bütün hitap bensiz

Ben o kadar olamadım, ne hoş

Mor bir kalemin ucunda kaldım

O günler başkalarının oldu

Ağzımız sımsıkı kapalı

Şarkılar dahi tehlikeli

Hep beynimi yiyen bir ses, bir duman

Kararıp gittin hep sen

Uzun uzun sesler duyarım sandım

Oysa kimse geçmedi önümden

Başım eğik, sanki bendim ayıp

Başın dik, sanki ihanetin yalan

Evden odaya çocuklar dolar

Bense bu hayata uymak zorunda kaldım

Allah'ım doğruyu karşıma çıkar

Ellerimi kırmak zorunda kaldım

Şimdi hikaye başka, şimdi yol çukur

İçimde hep bir acı tütmek zorunda kaldı

O yerlere yine gittim

Kendimi gömmek zorunda kaldım

Bilmeye

Hiçbir şey geçmiyor bu kapıdan

Yalnız konuşan ziller var, gerisi hikaye

Tırnaklarım olduğundan bile emin değilim artık

Bir çiçeğe konup gitmek kalıyor

Elim yetişmiyor, anne sütüm az

Taklitten canım çok yanıyor

Kırmızı bir nokta sürekli yanıp sönüyor

Artık bitse

O tarlada ben de yansam

Yanağımda siyah bir nokta

Anlatmaktan ağzım duruyor

Her şey pembe çantamı bıraktığımda oldu

Korkuyorum tirene binmekten

Acılarımla yapar oldum tüm yemeklerimi

Korkarım diye korkmaktan yoruldum

Ne oldum söyle

Bur şarkıları söyleyen kim

Az bir yetenekle çıkıyor altın dışarı

Kendimin katili oldum

Beyaz bir masada kaybettim tüm dansı

Yağmur yağdığı o gün kaçmak için her şeyi yaptım

Son bir şehir bile kalmadı elimizde

O tepede gülümsemek yasak

Kayboldum sandığımda durdu dünya

Keşke araba aynı yerinde dursa

Şiddetle söylenir her hece

Bende kalın bir kan var

Kalbimde makarna

Ben ne yapayım şimdi sen söyle

Her şekilde kötü olan bu bedeni nereye atayım

Annem seni atmış, yeni öğrendim

Korkak bir çalıntı olurum ancak ben

Artık içimi kaybettim

Bir daha neyi bilebilirim

Hamuşan

                                                                                                         Mehtap Kırlangıç'a...

Yağmur seni çok sevmiştim inan

Yağmanın arınmakla bir ilişkisi olduğu zamanlar

Siyah bir etiket yapıştırıyorlar alnıma

Başörtümden gözlerime taşan bir gülücükle

Maraş çok kötü bir yer oluyor birden

Bazı yaralar bir mandal sepetinde sunulur kadınlara

Bazı adamlar beyazı sunmanın arkasında hırçın, kibirli ve siyah

Ölüm bir zeytin ağacı gibi büyüyüp uzanıyor

Cenazemi uzaklaştıramıyor hiçbir güç, hiçbir devlet

Ben de susmuşların arasına katılıyorum şimdi

Hayal denen şey kadınlardan çalınan bir kucak, bir bebek

Kaloriferlere vuruyorlar alnımı aynı ince yerinden

Ben sana inanmıştımın kirli sofra bezi oluyor o yaratıklar

Aynı kara yazgı vurmasın diye kızıma 

Kızımdan vazgeçiyorum

Tüm hücrelerimle birden

Aynı öyküyü yazdığımda da telefon çalmamıştı

Sinek ısırığı gibi değil bu, öyle hafif kanatmıyor

Şeyhe soruyorum tırnağım aynı yerinden mi uzamış

Elindeki kurdele benim son ipim, son hecem

Sevgilim bazı kadınlara çocukların ilk dişi

Sevgilim bazı kadınlara yaraların en derini

Sevgilim bazı kadınlara ölümlerin en seslisi

Çamaşır asan ellerim buz gibi kalıyor

Ben ölümü taklit ediyorum her yağmur yağdığında 

Elimde domatesli tost ve haberler

Haberlerde annesiz kalan kardeşlerim

Artık yapışık bir cesetleri oluyor kadınların

Kadınlar son mandalını ocaktaki yemeğiyle düşürüyor

Bir kedi kapıda son heceleri bekliyor

Sanat sanat içindir de sevgilim

Sanırım güvenmek de ölmek için 

Çöp Kutusu

Artık bitti.

Nahoş bir meyve son noktanın avcunda kaynadı

Çenemdeki ben kaderime benzemedi

Sevmek senin yapabileceğin bir iş değilmiş

Gülen gözler dikenli tellere batırılmış

Yontulmamış yanında bir kitabın

Bir gül vermişlerdi o zaman

Sen sonsuz ne demek bilemeyecek bir iğretisin

Yangını başlatıp yangından korkan bir erik komiktir ancak

Bu senden 83. vazgeçişim

Yeşil kalemim yazdığı vedaya bir roman

Son nefesim umut ya da umutsuzluk

Sakız gibi de uzamıyor musmutlu günler

Kendi cebinden ödüyorsun mutluluğunu

Bir ata binip gideceksin artık

Çünkü sen yoksun

Vedanı bile yazmıyor artık kırmızı kalpli defter

Siyah bir click ve 

Delete tüm hikayeye