En doğru ahlak

Düşüncesizlik kas yapar

Oturup kaldığını bilirim

İnsanın içinde kırıntılar

Buzdan parçalar maç yapar

Onu al, bunu koy, şunu getir ve sinirlen

Beyaz bir tümce değildi söylediklerim

Tren raylarının üstümden geçmesini istediğim bir vakitti

Korkunç şeyler olur ki benim de karnım sıkılı

Balık öyle kalır, artık güzel şeyler çöpe atılır

Kediler yer içer yumruklar sıkılı kalır

Ben sinirliyim anne

Anne anne anne anne

Bağırasım geliyor fırına karşı

Fırının ışığını hep boş buldum

Belki de kırarım elimdeki her teli

Tepsileri artık sevmem, boynumdaki hiçbir yükü

Öyle söylenmez yoksa çıkarıp atacaksın

Belimi kapattığımda sevinen sen ölü bir bedenle ne yapacaksın

İnsanlar kendini ne de çok bilir

En şaşaalı meziyet onlarda elbet

Birini aşağı atınca yüksekteyim sanır

Tü onlara mahalleyi gömdüler

En doğru benim diyip doğruya sövdüler

Görsen, ne melek ama yollar harap

Kalpleri ezip ben çok güzelim dediler

Bilmezler

Bilmezler geriye sadece belaları kalır

Boş

Beni bu içimde tutan ipler

Kördüğüm hep başka kapıya çıkar

Hep geçmişe bakmak isterim 

Sanki ellerimde türküler

Ben kanlarımla kaldım

Yavaş söylenir bir serüven

Kapıyı kırıp gelesim çıkar

Yürürüm uzun şehrin adımlarında

Böyle bir hayal kırıklığı, ne çıkar

O zamanki gibi yağmur yağsın istedim

Uzun merdivenlerden çıkmamış olayım

İnsan ne bırakır geriye

Cahilliğinden başka

Her şey geçip gider

Ellerim kanar yalnız

Ben boşuna değmem

Değmem ümide, acıtır

Korkaklık böyle

Asıl korkaklık kendini bilmekte

Mum yanar, adım kalır

Yalnız boş gözler anlar beni

Bütün kitap bahanesiz

Bütün hitap bensiz

Ben o kadar olamadım, ne hoş

Mor bir kalemin ucunda kaldım

O günler başkalarının oldu

Ağzımız sımsıkı kapalı

Şarkılar dahi tehlikeli

Hep beynimi yiyen bir ses, bir duman

Kararıp gittin hep sen

Uzun uzun sesler duyarım sandım

Oysa kimse geçmedi önümden

Başım eğik, sanki bendim ayıp

Başın dik, sanki ihanetin yalan

Evden odaya çocuklar dolar

Bense bu hayata uymak zorunda kaldım

Allah'ım doğruyu karşıma çıkar

Ellerimi kırmak zorunda kaldım

Şimdi hikaye başka, şimdi yol çukur

İçimde hep bir acı tütmek zorunda kaldı

O yerlere yine gittim

Kendimi gömmek zorunda kaldım

Bilmeye

Hiçbir şey geçmiyor bu kapıdan

Yalnız konuşan ziller var, gerisi hikaye

Tırnaklarım olduğundan bile emin değilim artık

Bir çiçeğe konup gitmek kalıyor

Elim yetişmiyor, anne sütüm az

Taklitten canım çok yanıyor

Kırmızı bir nokta sürekli yanıp sönüyor

Artık bitse

O tarlada ben de yansam

Yanağımda siyah bir nokta

Anlatmaktan ağzım duruyor

Her şey pembe çantamı bıraktığımda oldu

Korkuyorum tirene binmekten

Acılarımla yapar oldum tüm yemeklerimi

Korkarım diye korkmaktan yoruldum

Ne oldum söyle

Bur şarkıları söyleyen kim

Az bir yetenekle çıkıyor altın dışarı

Kendimin katili oldum

Beyaz bir masada kaybettim tüm dansı

Yağmur yağdığı o gün kaçmak için her şeyi yaptım

Son bir şehir bile kalmadı elimizde

O tepede gülümsemek yasak

Kayboldum sandığımda durdu dünya

Keşke araba aynı yerinde dursa

Şiddetle söylenir her hece

Bende kalın bir kan var

Kalbimde makarna

Ben ne yapayım şimdi sen söyle

Her şekilde kötü olan bu bedeni nereye atayım

Annem seni atmış, yeni öğrendim

Korkak bir çalıntı olurum ancak ben

Artık içimi kaybettim

Bir daha neyi bilebilirim